Chapter 20.

Obudziłam się dopiero, gdy na dworze było ciemno. Przewróciłam się na plecy i oglądałam sufit. Poprzyklejane na nim były srebrne gwiazdki i księżyce. Wypatrywałam tej mojej ulubionej. Widniał na niej napis „Harry+ Natalie”. Teraz jak o tym myślę, to mam ochotę się śmiać. Wtedy było to marzenie, a teraz? Teraz to realia. Tylko, że to psuję, i to chyba świadomie. Wiem przecież, że to złe, bo chcę z nim być i go kocham, ale Niall… On jest taki słodki. Zwlekłam się z łóżka i przeciągnęłam. Gdy usłyszałam znane mi chrupnięcie w kręgosłupie wyszłam z pokoju.

-Już nie śpisz? – zapytał blondynek z kuchni.

-Nie – podeszłam do niego i przytuliłam od tyłu.

Wewnętrznie karciłam się za to, ale nie mogłam się oprzeć. Mój nastoletni umysł posiada za dużo myśli… A moje ciało hormonów.

-Gdzie tata? – zapytałam podjadając paprykę, którą kroił.

-A no właśnie! Dzwonił, ale że spałaś, to pozwoliłem sobie odebrać.

Zdębiałam. A jakby to dzwonił Harry lub mama?! Przecież zabiliby mnie. Jak nie jedno, to drugie.

-I? – ponaglałam.

-Powiedział, że pojechał w delegację… I że wróci pojutrze. Aha! I masz się nie martwić, a ja mam się Toba opiekować – pocałował mnie w czoło.

-A ty co na to? – zaśmiałam się.

-Oczywiście, proszę pana! Tylko ją zgwałcę, wywiozę na wysypisko i porzucę – odpowiedział z poważną miną.

-Nie zdziwiłabym się – podniosłam brew i ukradłam z miski pomidorka koktajlowego.

-Nie podjadaj! – odebrał warzywo i sam wpakował je do ust.

Wzięłam kolejnego pomidorka z naczynia.

-A tak naprawdę, to co powiedziałeś?

-Że wszystko będzie dobrze – pocałował mnie w czoło i zaczął dalej przygotowywać danie.

Siedzieliśmy i rozmawialiśmy jeszcze kilka minut. Zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu ‘Paul’. Dziwiłam się, bo co on mógł ode mnie chcieć? Zwykle dzwoniła mama…

-Halo?

-Cześć Natalie… Jesteśmy właśnie przed wywiadem, ale Harry się uparł, że chce pogadać. Zabrałem mu telefon, ale wiesz… Powiedział, że nie wystąpi. Możesz?

-Jasne  zaśmiałam się i wygodniej usadowiłam się na blacie.

Z oddali słyszałam „Nareszcie!!!”, a potem w słuchawce zabrzmiał jego głos.

-Cześć kochanie!

-Czemu nie stosujesz się do próśb Paul’a? – zapytałam.

-Zabrał mi telefon, a ja nie rozmawiałem z tobą od wczoraj! – oburzył się, a ja zaczęłam się śmiać.

-Długo – zauważyłam.

Zsunęłam się z szafki i poszłam do salonu, żeby Niall nic nie usłyszał.

-Tęsknię za tobą – szepnął.

-Ja też tęsknię… Zobaczymy się za kilka dni – próbowałam go i jednocześnie siebie pocieszyć.

-Odliczam minuty – uśmiechnęłam się lekko na te słowa.

-Chcę z tobą mieszkać…

-Oszalałeś – zaśmiałam się – Ja mam 16 lat…

-To nie zmienia mojego postanowienia.

-To nie może być pochopna decyzja  - upomniałam go.

-Myślałem nad tym od urodzenia.

-Jeszcze wtedy mnie nie znałeś, bo nie było mnie jeszcze na świecie! – zaśmiałam się.

-Tak, wiem. Ale zawsze marzyłem o tym, żeby zamieszkać z tą jedyną.

Zamurowało mnie. To była kusząca propozycja. Mieszkanie z pożądanym przez wszystkie nastolatki Harry’m Styles’em? Ciekawe, ciekawe… Ale myślałam tez o uczucia Niall’a. „Jak on by na to zareagował?” zastanawiałam się.

~*~

Sorry, że krótki rozdział, ale muszę się spieszyć... Jutro test z chemii, a temat okropny. Nuta na dziś: "Truly maadly deeply"-1D ♥ Ostatnio mało czasu bo konkursy. Dostałam się  na polski! :D Dobra, dość.

Buziakiii!

Natt.