Chapter 4.

4 lipca 2012r.

Idę na kolację do One Direction! Od rana chodziłam jak poparzona. Znowu przestałam się uśmiechać. Wszystko przez dzisiejszy sen. Był taki realny…

„-Natie…! – powiedział znajomy mi głos.

Wstałam z łóżka i rozejrzałam się dookoła. Mój wzrok utkwił na Marcie otoczonej białą łuną.

-Marta?! To ty? – zapytałam z szeroko otwartymi oczami.

-No siema torbo! – zaśmiała się.

„Trobo” mówiły do mnie od 3 lat. Przyjechała do mnie ciocia. Zaprosiłam Paulę do siebie. Ciocia mówiła do mnie torbo. Pauline dostała głupawki i od tamtej pory zostało przyjęte to przezwisko. Brakowało mi tego…

-Boże. Powiedz, że ty mi się śnisz! – jęknęłam – Pomyślą, że jestem jakaś psychiczna…

-hahahaha! – zaśmiała się swoim charakterystycznym śmiechem - Tak, to jest sen…

Odetchnęłam z ulgą.

-Co ty tu właściwie robisz? – spytałam po chwili.

-Nie obwiniaj się za to… To ja powinnam bardziej uważać. Proszę, nigdy więcej tak nawet nie myśl, dobrze?

Zaczęła powoli znikać. Podbiegłam do niej i chwyciłam za rękę.

-Pamiętaj, zawsze będziemy przyjaciółkami – powiedziała – Nawet, jeśli mnie już tu nie ma!

Przytuliła mnie i zniknęła.”

Otrząsnęłam się i stanęłam przed szafą. Wczoraj zdążyłam ułożyć niej rzeczy, więc miałam o jeden problem mniej.

-Boże… W co ja mam się ubrać? – jęknęłam stojąc przed meblem.

„Zawsze marzyłam o poznaniu ich, a teraz zjem u nich kolację! Myśl Natie, myśl!” Bingo! Wyciągnęłam z szafy wszystkie potrzebne rzeczy. Chwilę później stałam przed lustrem już całkiem ubrana (LOOK). Teraz włosy… Kosmyki wpadające do oczu upięłam z tyłu i wyprostowałam grzywkę. Loki zostawiłam naturalne. Pociągnęłam rzęsy tuszem i nałożyłam troszkę brokatowego cienia na powieki. Zrobiłam cienkie, czarne kreski eye-liner’em. Usta potraktowałam błyszczykiem i byłam gotowa. Wyszłam z pokoju. Paul stał w eleganckiej, błękitnej koszuli z brązowymi guzikami i jeansach.

-Świetny look – pochwaliłam.

-I nawzajem! – zaczął majstrować przy rękawach.

-Mamo! – krzyknęłam – Idziesz?

Usłyszałam otwierane drzwi. Odwróciłam się.

-Świetnie wyglądasz… - powiedziałam.

Paul nic nie powiedział. Podszedł do niej i wziął za rękę.

-Ostrzegam, Jak chcecie się całować, to nie przy ludziach! –zakpiłam.

Siedziałam cicho na tylnym siedzeniu w samochodzie Paul’a. Tremowałam się i to strasznie! Nie powiedziałam nic o tym Pauli i Wiki. Zabiją mnie… Zanim zdążyłam dokończyć przemyślenia z zadumy wyrwał mnie głos kierowcy.

-Jesteśmy…

Spojrzałam do dom, a raczej wielką willę. Ogród był bardzo zadbany. Na tylnej części widziałam skrawek basenu. Porządnie przycięte krzewy w kształcie zwierzaczków, figur geometrycznych. Wysokie ściany w kolorze nieskazitelnej bieli… Okna w romańskim stylu, wielkie mahoniowe drzwi. Droga do nich była oświetlona małymi lampkami. Naprawdę fajnie musiało się tam mieszkać. Paul obszedł samochód i pomógł mamie wysiąść podając jej rękę, jak dżentelmen.

-A mnie to już nie łaska pomóc… - powiedziałam z sarkazmem i niezgrabnie wypadłam z samochodu.

Oboje zaśmiali się i wzięli za ręce. „Boże… Oni jadą szczęściem na kilometr. Aż się rzygać chce!” pomyślałam. Mama delikatnie zastukała w drzwi.

-Zapraszam zakochaną parę! – krzyknął Louis.

Przepuścił ich i przeniósł wzrok na mnie.

-Noo witaaaam! – powiedział z podziwem i wpuścił mnie do środka.

Mama i Paul pogrążyli się w rozmowie z Liam’em. Gdy weszłam do środka wszystkie spojrzenia przeniosły się na mnie. Na początku nic nie powiedzieli, lecz z ruchu ich ust dało się wyczytać „WOOOW!” Skinęłam głową i podeszłam bliżej. Salon, w którym stali wszyscy był utrzymany w beżu i brązie. Na środku stał duży narożnik skierowany w stronę plazmowego telewizora. Pod nim była szafka z milionem gier, a na niej leżały PlayStation i inne rodzaje urządzeń.

-Natie, to jest Zayn – Paul wskazał na mulata – Próżny chłopak. Dalej, Liam. Do niego możesz się zwrócić z problemami – chłopak ukłonił się w żartach – Louis. Boże, Louis co ty robisz?! – zapytał z uniesioną brwią, gdy zobaczył jak chłopak siedzi z głową w piekarniku.

-Wy debile! – krzyknął i wyciągnął z niego spalone marchewki – Nie widzieliście, że to tu jest?! - upadł na kolana, a wszyscy zaczęli się śmiać – To jest skrytka… - udawał, że płacze.

Walnęłam się otwartą dłonią w czoło. „Czy ja czasem nie jestem w domu wariatów?” pytałam się w myślach.

-Mamy gości, uspokój się! – syknął Liam.

-…Tak, to jest ten głupi – skwitował Paul – Niall – wskazał na szczupłego blondyna z niesamowicie błękitnymi oczami – I Harry… Flirciarz – pokazał na loczka – Styles, łapy przy sobie! – zwrócił się do niego widząc, że nie może spuścić ze mnie wzroku.

Jego koledzy wybuchli śmiechem.

-No Styles! Rączki przy sobie – śmiał się Louis kładąc dłonie na swoich „piersiach”.

-Jestem… - zaczęłam.

-Natalie… - przerwał mi Harry – Wiem – zmieszał się nieco, gdy zobaczył, że wszyscy na niego patrzą ze zdziwieniem.

-Właaaaśnie – powiedziałam niepewnie – Skąd to wiesz?

-No właśnie, skąd? – zapytał Louis stając obok mnie z rękami założonymi na piersiach.

-Pytałem Paul’a… - odpowiedział – Zapraszamy do stołu –zmienił temat zwracając się do mamy i Paul’a.

Poszłam za nimi do pięknej jadalni. Stał tam wielki stół z ciemnego drewna oraz wiele krzeseł. Miejsc było z 18. Usiadłam obok Paul’a , który zajął miejsce na środku stołu i Harry’ego. Nie wtrącałam się w rozmowy, myśląc o dzisiejszym „nawiedzeniu”. Gdy widziałam jakimi przyjaciółmi są chłopcy, to od razu przypomniała mi się Marta. Całe szczęście, że się nie rozryczałam… Wszyscy się śmiali z żartów Louis’a, a ja siedziałam poważnie.

-Natie, czemu się nie śmiejesz? – zapytał zirytowany Lou wymachując widelcem, na którego nabił kawałek pomidora z sałatki.

-Na moim miejscu też byś się nie śmiał… - powiedziałam.

-Czy ktoś może mi powiedzieć o co chodzi? – rozejrzał się po wszystkich.

Mama i Paul gapili się w talerze. Spojrzałam na nich.

-Nie pozabijajcie się, kogoś wybierzemy – powiedział Lou ze śmiechem – To też cię nie śmieszy? – zapytał zrezygnowany.

Pokiwałam przecząco głową, a on westchnął.

-Kto jest twoim najlepszym przyjacielem? – zapytałam i pochyliłam się trochę w jego stronę.

-Oni – wskazał na chłopaków.

-Wybierz jednego – kazałam.

Zastanawiał się chwilę. Podrapał się po głowie i w końcu odpowiedział:

-Harry.

-Więc wyobraź sobie, że jedziesz kabrioletem po drodze…

-Ooo taak! – przerwał mi.

-Harry prowadzi i śmieje się z twoich wygłupów…

-Jak zwykle.

-I wjeżdża w was tir – wszyscy się wzdrygnęli – Wypadacie z kabrioletu… On leży zimny na asfalcie w kałuży krwi. Podchodzisz do niego, a on umiera ci na rękach.

-Skąd ty znasz takie historie…? – powiedział z krzywą miną.

-Moja przyjaciółka tak umarła – odpowiedziałam sucho –Czemu się nie śmiejesz? - odeszłam od stołu.

Łzy lały mi się po policzkach. Po chwili znalazłam łazienkę. Weszłam tam. Oparłam się o umywalkę i spojrzałam w lustro. Miałam rozmazany makijaż. Usłyszałam pukanie.

-Natie, mogę?

Podeszłam do drzwi i je otworzyłam. Znów stanęłam przy lustrze i zaczęłam zmywać zaschnięte strużki tuszu na policzkach, które pojawiły się przez łzy.

-On nie miał nic złego na myśli… - zaczął tłumaczyć.

-Wiem… Przepraszam.

-Nie masz za co – powiedział Louis wchodzący do łazienki.

Przytulił mnie. Wyswobodziłam się z uścisku.

-Jestem przewrażliwiona…

-Co wy tu imprezę beze mnie robicie? – usłyszeliśmy Zayn’a.

Uśmiechnęłam się lekko pierwszy raz w tym dniu. Rozejrzałam się po wszystkich „zebranych”. Loczek wgapiał się w nasze odbicie w lustrze. Doprowadzona do porządku wyszłam z łazienki, a za mną chłopcy. Zatrzymałam się przed portretem One Direction wiszącym na ścianie. Zayn i Lou poszli dalej, tylko Harry został. Przytulił mnie od tyłu.

-Wyglądasz ślicznie, jak się uśmiechasz – szepnął mi do ucha.

Zaczęłam skakać z radości i krzyczeć, ale to wewnątrz siebie. Mój mózg, żołądek i wszystkie organy zaczęły we mnie imprezę. Nie odpowiedziałam, tylko poszłam do reszty. Kolacja mijała w najlepsze, gdy pod stołem poczułam czyjąś dłoń na swojej. Spojrzałam w tamtym kierunku. Ręka należała do Harry’ego. Splótł nasze palce i zerkał na mnie ukradkiem. Delikatnie położyłam obie swoje ręce na stole. Zmarkotniał po tym nadal na mnie spoglądając. Nagle Paul wstał i przybliżył się do mamy. Wyjął z kieszeni jeansów czerwone pudełeczko w kształcie serca i otworzył klękając przed nią. Przystawiłam dłonie do ust, żeby zakryć wielkiego banana malującego się na mojej twarzy.

-Anno, jesteś kobietą mojego życia… Czy zostaniesz moją żoną?

Mama spojrzała na mnie pytająco, a razem z nią cała reszta.

-Ty mnie chcesz pytać o to, czy chcesz być szczęśliwa? – powiedziałam po polsku.

-Oczywiście, że tak! – odpowiedziała i objęła go.

Widziałam radość malująca się na ich twarzach.

-Awww… - wyrwało mi się, gdy się pocałowali.

Harry jeszcze raz wziął mnie za rękę. Tym razem jej nie wyrwałam, co sprawiło, że co chwilę się do mnie uśmiechał. Nasze spotkanie dobiegało końca.

-Chodź ze mną – szepnął mi na ucho.

Nikt nie zauważył, że się wymknęliśmy. Poszliśmy do jego sypialni. Usiadł na łóżku i poklepał miejsce obok siebie. Zgrabnie dołączyłam do niego. Nasze kolana się stykały, przez co w tamtym miejscu miałam gęsią skórkę. Zmieszał się, poprawił grzywkę i spojrzał mi głęboko w oczy.

-Natie… Jak myślisz…? – ujął moje dłonie.

Zaciął się łapiąc moje spojrzenie, które siało się po całym pomieszczeniu. Usłyszeliśmy walenie do drzwi.

-Paul i Anna jadą! Masz schodzić na dół! – krzyknął Lou.

Loczek spanikował, puścił moje dłonie.

-Myślisz, że twoja mama zerwałaby z Paul’em dla mnie?

Mój świat runął, rozpadł się na drobne kawałeczki. Zakręciło mi się w głowie od tego wszystkiego. Najchętniej krzyknęłabym „Czy ty jesteś aż tak głupi?! Paul miał racje, mogłam trzymać się od ciebie z daleka ty erotomanie! Moja mama ma godność i nie jest puszczalska jak twoje inne ropuchy!”, ale się powstrzymałam. Zdołałam tylko powiedzieć na płytkim oddechu:

-Zapytaj…

Mama i Paul byli tak zajęci sobą, że nie zauważyli jak wpadłam do samochodu. W domu zamknęłam się w pokoju i włączyłam laptopa. W Londynie była 00:53, więc w Polsce jest 1:53. Mimo to dziewczyny i tak były zalogowane na skype. Połączyłam się z nimi i opowiedziałam o wszystkim. Przy zdawaniu relacji o Louis’ie w piekarniku zaczęły śmiać się jak opętane. Gdy doszłam do momentu, kiedy Harry spytał o moją mamę zamilkły. Cisza trwała 5 sekund, ale ich reakcja mnie nie zdziwiła. Wszystkie miałyśmy włączone kamerki, więc widziałam jak dosłownie tarzają się ze śmiechu na podłodze. Aż mama wbiegła do pokoju i pytała „Co się stało?!”.

-Wielkie dzięki za pocieszenie! – warknęłam do nich.

 Wyłączyłam laptopa i poszłam się umyć. Dostałam od nich SMS-a.

„Odbierz! Przepraszamy… P&W.”

Było też kilka nieodebranych połączeń. Nie zważając na to poszłam spać.

~*~

Jak wam się podoba rozdział 4? Następny przy minimum 8 komentarzach. Kilka od tej samej osoby nie będą się już liczyły :D Pierwszy raz dopadł mnie brak weny. Obejrzałam sobie "3 metry nad niebem". POLECAM! Ryczałam jak głupia. Łzy ciekły mi bardziej niż przy "Czasem słońce, czasem deszcz". Po prawej stronie zrobiłam zakładkę z pytaniem "Kto ma wkraść się pomiędzy Natie, a Harry'ego?" To bardzo ważne, więc odpowiedzi zostawiajcie  w komentarzu!

Buziakiii!

Natt.