Chapter 5.

5 lipca 2012r.

-Kochanie, wstawaj… - ktoś mówił mi nad uchem.

Przetarłam oczy i wyostrzyłam wzrok. To była moja rodzicielka, która z budzenie mnie zaraz zostanie zabita!

-Mamoooo, daj mi spać! – jęczałam.

-Dziś idziemy zwiedzać Londyn – zachęcała – Przejedziesz się na London Eye… - westchnęła, na moją reakcję, której nie było – Pójdziemy na zakupy, mam kartę kredytową.

Zerwałam się z łóżka.

-Kiedy idziemy? – zapytałam gotowa na podbój miasta.

Mama zaczęła się śmiać.

-Żartowałam!

Rzuciłam w nią poduszką. A ona mi oddała. I tak zaczęła się wojna na poduszki. Gdy trochę się ogarnęłyśmy mama zaczęła znowu temat wyjścia.

-Dalej, bo chłopcy czekają!

-Co?! Jacy chłopcy? – spytałam spanikowana.

-Paul i 1D.

-O Jezuu… - jęknęłam.

-Ubieraj się i przychodź na śniadanie – zarządziła i wyszła.

Zostałam sama w pokoju. „Świetnie… Cały dzień z tym kretynem” myślałam. Obmyśliłam plan. Gdy będziemy na London Eye zrzucę go z wagoniku. Ale wtedy musiałabym z nim siedzieć. O nie! „Czyli jestem na niego skazana” jęczałam. Stanęłam przed szafą i wybrałam ciuchy na dziś (LOOK). Umyłam się i uczesałam. Pomalowałam rzęsy tuszem, na powieki nałożyłam trochę cienia w kolorze skóry i narysowałam złotą kreskę eye-liner’em. Spryskałam się perfumom i wyszłam z pokoju. Minęłam tego kretyna i dopiero się przywitałam.

-Cześć wam! – powiedziałam.

Sięgnęłam po tosta i posmarowałam go dżemem malinowym. Popiłam ulubioną herbatą pomarańczową z gingerem i byłam gotowa. Trzeba było tylko czekać na resztę. Niall wziął sobie jeszcze na wynos i włożył do torebki mojej mamy. Była zadowolona, że chociaż on dużo je, a ja się cieszyłam, że nie wpychała tego we mnie. Przez całe śniadanie czułam na sobie wzrok, więc cały czas uważnie kontrolowałam swoje ruchy. Żeby się nie wygłupić, oczywiście.

-Idziemy? – spytał Paul patrząc na wszystkich.

Wstałam i udałam się do pokoju. Zapomniałabym torebki… Gdy miałam już swoją zgubę na ramieniu ostatni raz przejrzałam się w lustrze i dołączyłam do reszty. Wszyscy już czekali na dole, więc z mieszkania wyszłam na końcu. Było nas w sumie 8 osób. Wsiedliśmy do wypożyczonego samochodu. Siedziałam koło mamy na samy w pierwszym rzędzie. Były 3 takie po 3 miejsca. Na moje nieszczęście Harry usiadł za mną. Niby ‘przypadkiem’ kopał mój fotel i niby ‘przypadkiem’ bijąc się z Louis’em wpadł na mój fotel. Na prośbę mamy podsunęłam fotel do przodu, żeby zmieściły mu się nogi. „Chętnie je utnę” pyskowałam w myślach. W mieście nie było żadnego wolnego miejsca parkingowego, wszystko zajęte. „No tak… To przecież Londyn” przypomniałam sobie. Zostawiliśmy samochód kawałek od głównej ulicy. Ruszyliśmy do centrum. Szliśmy w dość szybkim tempie, żeby zdążyć zobaczyć chociaż kilka rzeczy. Hazza cały czas plątał się gdzieś obok mnie. Nie miałam wyjścia i musiałam spędzać czas w jego towarzystwie. Żeby nie być blisko niego cały czas zmieniałam miejsce.

-Natie, chodź na chwileczkę – poprosił Lou.

Odeszłam z nim na bok. Domyślałam się, o co może chodzić, ale miałam nadzieję, że się mylę.

-Co się dzieje między tobą i loczkiem? – zapytał.

-Nic.

-Wczoraj trzymaliście się pod stołem za ręce…

-Skąd to wiesz?!

-Mam oczy – roześmiał się.

-A dziś omijasz go szerokim łukiem.

Jednak miałam rację… Odwróciłam się do niego plecami. Stanął równo ze mną i podążył za moim spojrzeniem. Harry i moja mama… Aż mi się niedobrze zrobiło. Nawet nie chciałam myśleć, że mama mogłaby z nim być. NIE! Ona kocha Paul’a. Louis zaczął się śmiać.

-No ty mi nie mów, że on się zapytał o twoją mamę?! – złapał się za brzuch.

-Taa… - wywróciłam oczami.

Poklepał mnie po plecach i odszedł do reszty.

-Zaraz wrócę! – krzyknęłam i udałam się do jakiejś bocznej alejki.

Poszłam jak najdalej, byleby nikt nie widział. Wyciągnęłam papierosa i zapalniczkę. „To tylko żeby się od stresować… Nie jesteś palaczką” pocieszałam się, jednak nie pomagało. Zaciągnęłam się pierwszy raz. Potem drugi i jeszcze kolejny. Gniew ulatywał z każdym wypuszczeniem dymu.

-Natalie? – zapytał znajomy głos.

Odwróciłam się gwałtownie. Niall… OMG!

-Błagam, nie mów nic mamie – prosiłam.

-Muszę! - odwrócił się.

Złapałam go za nadgarstek.

-Proszę… - zrobiłam słodkie oczy.

Wziął mojego papierosa, zaciągnął się i następnie zgasił.

-Nie jesteś za młoda na palenie? – zapytał i zaczął do mnie podchodzić, a ja się cofać.

-A Zayn kiedy zaczął?

-To były inne czasy – uśmiechnął się.

W tej chwili stałam przyparta do muru.

-W tych czasach 10-latkowie zaczynają palić – odpowiedziałam.

Był już bardzo blisko. Jeszcze centymetr i…

-Nie stoisz za blisko? – szepnęłam wprost w jego usta.

Odsunęłam się w bok i zostawiłam oczarowanego blondyna za sobą. Zrobiłam gest zwycięstwa. „Yess! Nadal mam TO w sobie!” cieszyłam się. TO oznacza umiejętność flirtu. Odpowiedni gest, słowo, spojrzenie i chłopak jest twój. Następny plan świtał mi w głowie. Nie jestem mściwa, ale jakoś trzeba go ukarać. Niepotrzebnie robił nadzieje… Wyszłam z przyciemnionej uliczki i skierowałam się w stronę reszty. Już z daleka widziałam jak Louis wyśmiewa się z Harry’ego. Nikt nie widział, że idę, więc postanowiłam podsłuchać. Skradałam się i dotarłam do dobrego punktu obserwacyjnego.

-Jaki ty jesteś głupi… - śmiał się Marchewa.

-No co miałem zrobić?!

-Powiedzieć jej prawdę! Odkąd ją zobaczyłeś kilka miesięcy temu to cały czas nawijasz o niej. Wczoraj cały wieczór świrowałeś, żeby zwróciła na ciebie uwagę. Gdzie ten Harry, który tylko podchodzi do dziewczyny i już ją zdobywa?!

-Spanikowałem…

-Stary… Zapytałeś o jej mamę! Czy ciebie do końca pogięło?

-Ona mi się na serio podoba! Nie chciałem tego spieprzyć.

Trochę mnie zamurowało. Oczywiście ciekawość zwyciężyła i podsłuchiwałam dalej.

-Harry… - Lou złapał go za ramię – Już to spieprzyłeś!

-Wiem – spuścił głowę – Ale ja nie chcę z nią tylko iść do łóżka. Chcę z nią po prostu być…

Trochę zrobiło mi się go żal, ale nie wiedziałam, czy tchórzostwo go usprawiedliwi.

-Taak… Po tym na pewno z nią będziesz – parsknął śmiechem.

Loczek odszedł załamany. Stałam za sklepikiem z prasą, więc mnie nie widzieli. Poczułam czyjąś rękę na swojej talii. Odwróciłam się gwałtownie i ujrzałam Niall’a. „Bosh… Co za oczy!” zaczęłam się rozpływać.

-Nie ładnie to tak podglądać.

„Natie ogarnij się!!!” walnęłam się niewidzialną ręką w twarz. Nie miałam takiej ręki, ale to przywołało mnie do porządku.

-Nie ładnie to tak przytulać obcą dziewczynę…

Wyswobodziłam się z uścisku i ostatni raz spojrzałam mu w oczy.

-To co pierwsze? – zapytałam mamę.

Ta przeniosła pytający wzrok na Paul’a.

-Sądzę, że siedziba parlamentu.

Oglądaliśmy ją z zewnątrz i wewnątrz. Nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia. Sądzę, że mogli urządzić ją skromniej, a resztę przeznaczyć na coś bardziej wartościowego niż miękkie krzesła pod tłuste tyłki polityków. Potem pałac Buckingham. Istne cudo! Najśmieszniejsi byli strażnicy. „Jak w takim upale można nosić taki mundur?!” dziwiłam się. Harry szedł obok mnie. Nie zmieniłam miejsca, co go z lekka uszczęśliwiło. Głowę miałam spuszczoną w dół. Oglądałam chodnik. Cały czas czułam, że mnie obserwuje. O.K. Przyszedł czas na wprowadzenie pierwszej części planu sporządzonego przez mój niecny umysł. Odwróciłam głowę w jego stronę. Spojrzałam wprost w jego zielone tęczówki… Mój specjalny talent, który wyćwiczyłam z przyjaciółkami podczas filmu „Wyznania gejszy” sprawia, że nic innego dla „ofiary” się nie liczy. Zahipnotyzowany twoimi oczami przestaje myśleć nad tym co robi. Wystarczył ułamek sekundy, by Harry stracił panowanie nad swoją osobą. Odwróciłam wzrok, a chłopak oszołomiony tą chwilą walnął w słup. Zaśmiałam się pod nosem i szłam dalej. Dumna z siebie triumfowałam wewnętrznie. Ktoś złapał mnie za nadgarstek. Od razu przeszyło mnie cudowne ciepło. Tak… To był on.

-Co ty ze mną zrobiłaś? – zapytał zszokowany.

-Ja? – udawałam niewiniątko – Nic…

Widziałam jego powiększone źrenice. Ten patent zawsze tak działa i zawsze działa.

-Kochanie, zobacz! – krzyknęła mama.

Wskazała na Big Ben’a. Uwielbiałam ten budynek. W pokoju w Polsce oprócz plakatów 1D miałam nawet fototapetę z panoramą Londynu i on także tam się znajdował. Zawsze bałam się patrzeć na wysokie budynki z dołu, bo myślałam, że na mnie spadną. Tym razem także tak było.

-To jest jakaś fobia… - powiedziała mama.

Wyśmiałam ją i oczarowana tym miejscem pstrykałam fotki. Potem zaczepiliśmy jakiegoś przechodnia, żeby zrobił nam zdjęcie. Każdy pewnie myśli, że mieliśmy wolny dzień i nie było żadnych zamieszek z fankami chłopaków. Otóż nie. Zaczepiały nas wszędzie. Mieli dla nich czas tylko przez 30 minut. Potem mimo płaczów i błagań zajęli się życiem prywatnym. Nie mogłam ukryć swojej radości, że ja jedna mogę teraz spędzić z nimi czas.

-Teraz twoja ulubiona forma spędzania czasu – powiedziała dumnie mama.

-Pauline i Wiktoria są w Polsce.

-Zakupy!

-Yess! Gdzie idziemy najpierw? – powiedziałam niecierpliwie nie mogąc ustać w miejscu na słowo „zakupy”.

Wszyscy się roześmiali. Rozglądałam się na boki szukając jakiejś galerii handlowej.

-Tamte stoiska – wskazała na budki z pamiątkami wzdłuż jednej z ulic.

-Mamooo… - jęknęłam – Wiesz, że nienawidzę takich bazarów… - mój zapał uleciał na widok tych szop.

Znów usłyszałam śmiechy.

-Wiem… - mama próbowała opanować rozbawienie – Żartowałam. Idziemy do Westfield Centre.

-No nie!!! – krzyknęłam.

Największe centrum handlowe w Europie! Nie mogłam uwierzyć…

-Kocham cię mamo! – przytuliłam się do niej – Dobra, dosyć tego! – odkleiłam się od niej po dwóch sekundach - Jedziemy! – rozkazałam.

Gdy to zobaczyłam nogi się pode mną ugięły. „Kocham to miasto!!!” huczało mi w głowie. Nikt nie nadążał za mną biegać. Gdy weszli do sklepu od razu kierowali się do kasy, bo stałam tam niecierpliwie z kilkoma ciuchami w rękach. I tak w co drugim sklepie. Nie wiem ile na mnie wydali, ale byłam im wdzięczna. Ostatni raz biegałam tak po sklepach tydzień przed zakończeniem roku z dziewczynami. „Jestem fatalną przyjaciółką… Ja tu żałobę powinnam przeżywać, a nie!” karciłam się, ale pokusa była silniejsza. Po 5 godzinach wyszliśmy z centrum. Każdy był obładowany, chociaż to były głównie moje rzeczy. I tak byli jeszcze w aucie 2 razy, gdyż nie unieśliby wszystkiego, co nakupiłam.

-To już ostatnie torby – powiedziałam dumnie.

-Nigdy więcej nie idę na zakupy… - jęknął Lou.

-Jak dziewczyny mogą mieć tyle ciuchów? – pytał w kółko Zayn.

-No ty powinieneś wiedzieć najlepiej – zaśmiał się Louis, za co oberwał torbą.

-Uważajcie! To moje rzeczy – przypomniałam.

-Kochanie, a gdzie ty to wszystko zmieścisz? – spytała mama.

No o tym nie pomyślałam… Miałam tylko dwie szafy. Przyzwyczaiłam się do garderoby w Polsce…

-No… No nie wiem – odpowiedziałam.

-Powinnaś mieć mieszkanie na tyle ciuchów – zaproponował Liam.

-Ona ma 16 lat! Nie będzie mieszkać sama – odparła mama.

-Teraz najprzyjemniejsza część naszej wycieczki, London Eye – wtrącił się Paul.

Wpakowaliśmy się do auta i ruszyliśmy. Obiekt był cudownie oświetlony. Wieczorem w ogóle to wszystko pięknie było widać. Musieliśmy dobrać się w pary, bo w wagonikach było tylko po 2 miejsca. No tak… Mama z Paul’em to oczywiste. Liam z Louis’em, żeby go uspokoić, Zayn i Niall. Osz Jezu… Został mi Harry.

-Mamo, usiądź ze mną – błagałam.

-Harry jest wolny.

-Tak wiem – odparłam ponuro.

-Więc usiądź z nim, kochanie…

-Jezu…

Nie miałam innego wyboru. Sama też nie usiądę, bo jak to będzie wyglądało. Chłopcy też nie chcą się rozsiąść. „Czy ja się pod jakąś pechową gwiazdą urodziłam?” pytałam się. Odszukałam mojego towarzysza wzrokiem. Rozmawiał z operatorem koła. Chwilę potem do mnie dołączył. Usiedliśmy w wagoniku. Gdy byliśmy na górze koła wszystko się zatrzymało.

-Co się do cholery dzieje? – krzyknęłam spanikowana i spojrzałam w dół.

Od razu tego pożałowałam. Przeżyłam niesamowite zwroty głowy. Ze strachu przytuliłam się do Harry’ego. Objął mnie opiekuńczo ramieniem i głaskał moje włosy. „Jezu! Ja go przytulam!” ocknęłam się. Wyrwałam się z jego objęć, ale nadal byłam na tyle blisko, by nie czuć strachu.

-Ruszy dopiero, jak ci coś powiem.

-Co?!  To twoja wina?

Mogłam się domyśleć… Przecież po co gadałby z tym facetem? „Jestem głupia” mówiłam sobie. Loczek tak jak wczoraj objął moje dłonie i przyłożył do swojej klatki piersiowej.

-Natie, nie miej mi za złe tego, co wczoraj powiedziałem.

W sumie mogłam mu powiedzieć, że o wszystkim wiem, ale niech się tłumaczy. „Jesteś zła!” informowała mnie moja podświadomość. Zrobiłam poważną minę i czekałam na dalszy ciąg jego wypowiedzi.

-Podobasz mi się Chciałem ci to powiedzieć, ale się bałem… Bałem się, że mnie odrzucisz. Od kiedy zobaczyłem cię na zdjęciach w domu Paul’a i Anny zakochałem się w roześmianej dziewczynie z miliona zdjęć. Jak leżałaś zapłakana na tej kanapie chciałem wziąć cię w ramiona i powiedzieć ‘Będzie dobrze’. I wczoraj, gdy miałem ci to wyznać… Stchórzyłem, zepsułem wszystko! To co układałem sobie w głowie i chciałem ci powiedzieć od tylu miesięcy uleciało mi z głowy, ale teraz wiem… Kocham cię, Natalie! – mówił wszystko na jednym oddechu.

Patrzył w moje oczy szukając odpowiedzi. „Co ja mam mu powiedzieć?!” pytałam się. W głowie szumiała mi tylko jedna odpowiedź, ale się nie odważyłam. Stchórzyłam tak samo, jak on wczoraj. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że tego pożałuję…

-Ale po co kazałeś zatrzymałeś koło? – zmieniłam temat.

-Inaczej nie odważyłbym ci się tego powiedzieć i znów bym spanikował…

-Aha.

~*~

No i jak 5. rozdział? ;3 Niedawno wróciłam znad morza i postanowiłam dodać. Oprócz tego, że pokłóciłam się z przyjacielem i poznałam NIEZIEMSKO (!!!) przystojnego ratownika, to w sumie bez zmian :D Następna notka przy co najmniej 12 komentarzach! ;> zobaczymy jak szybko się pojawią xd.

Buziakiii!

Natt.